Twee medici met hersenen op het goede spoor!
Er zijn twee artsen, een in Engeland en een in de VS, die in de jaren 1970 een mijlpaal plaatsten met hun publicaties.
Beide waarschuwden voor de overmatige consumptie van koolhydraten.
De Engelse schrijver was T.L. Cleave – een gepensioneerde surgeon-captain van de Royal Navy, lid van het Royal College of Physicians en voormalig directeur van de afdeling Medische onderzoeken van het Royal Institute of Naval Medicine.
Cleave had de wereld kennis laten maken met het idee dat vezels belangrijk zijn voor gezonde darmen.
Zijn belangstelling voor molens, waar het kaf van het koren gescheiden werd, bracht hem tot een onderzoek naar de rol van geraffineerde koolhydraten bij de gezondheid van de mens.
De titel van zijn boek is 'THE SACCHARINE DISEASE – the Master Disease of Our Time'.(1)
In het boek presenteert Cleave epidemiologische bewijzen ter ondersteuning van zijn stelling, dat geraffineerde koolhydraten de hoofdoorzaak zijn van bijna alle degeneratieve aandoeningen – pagina na pagina. Zijn statistieken zijn duidelijk en overtuigend.
Bevolkingsgroepen, die hun traditionele voeding (maakt niet uit welk dieet) achter zich laten en overstappen op koolhydraatrijke, westerse voeding, beginnen na een periode van ongeveer twintig jaar dezelfde ziektes en aandoeningen te krijgen als de mensen in de westerse landen: overgewicht, diabetes en coronaire aandoeningen.
Hij wist niet precies hoe de koolhydraten meewerkten aan de vernietiging van de gezondheid.
Vezeltekorten, te weinig eiwitten en veel te veel geraffineerde koolhydraten hadden er alles mee te maken, maar hij kon er geen biochemische verklaring voor geven.
Wat hij wel kon laten zien, waren eerlijke statistieken om zijn stelling te ondersteunen.
Hij werd totaal genegeerd. De graan lobby en de drugs lobby (toen de lobby van de farmaceutische industrie) waren beide afhankelijk van de productie en consumptie van koolhydraten om hun business aan de gang te houden.
Beide hadden voldoende macht om te verhinderen dat 'schaamteloze' hypotheses hun weg zouden vinden vinden naar de medische sector, hoe wetenschappelijk correct ze ook waren.
De tweede schrijver woonde aan de andere kant van ocean, in New York, en was een prominente cardioloog, Dr. Robert Atkins. Hij had een soortgelijke ontdekking gedaan, die hij beschreef in zijn boek 'Dr. Atkin's Diet Revolution'.
Dr. Atkins ontdekte, hoe zijn diabetes- en hartpatiënten het best en met succes van hun overgewicht en hun ziekte afgeholpen konden worden. Hij bande bijna alle koolhydraten uit hun dieet en zette hen op een zogenaamd ketogeen dieet.
Dit dieet kwam overeen met het dieet dat dat door Cleave beschreven werd en de Eskimo’s gezond hield.
Het is precies hetzelfde dieet, dat de Australische Aboriginals beschermde tegen diabetes en hartaandoeningen. Het is precies hetzelfde dieet, dat dierenartsen ontwikkelden om veel katten met diabetes weer gezond en onafhankelijk van insuline te maken.
Dr. Atkins was er wel in geslaagd om de werkwijze van de koolhydraten in het lichaam gedeeltelijk duidelijk te krijgen en hij schetste de onderliggende biochemie in zijn boek.
Zijn patiënten werden beter maar zijn collegae maakten hem belachelijk. Ze weigerden om de duidelijke, uitgesproken bewijzen ter ondersteuning van zijn theorie te accepteren.
Niet alleen negeerden ze zijn bewijsmateriaal, ze gingen er ook en masse toe over om hem in diskrediet te brengen.